خبر آمد که دگر بار کمین کرده عدو فوج سرباز مسلح به ره آورده عدو
چاووشی بانگ بزد بار سفر بر بندید عزم ره کرده و دستار به سر بربندید
همه خویش به غیر از خودِ خود بر دارید همگی کاسه سر را به خدا بسپارید
مسپارید به تن دل،همه بیدل هستیم و جز این نیست اگر هست همه باطل هستیم
پایمان نیست مگر بهر رسیدن به هدف دست دارید اگر،دشنه بگیرید به کف
ناگهان بادیه از غرش شیران پر شد دل این راه ز پافنگ دلیران پر شد
همه گفتند،به تأکید که آنک مائیم پایمان هست-اگر هم نبود-بر پاییم
دست اگر هست و اگر نیست علمدار هستیم ما همه پرچم غیرت به سر دار هستیم
خنجری نیست مگر بهر رجز خواندن ما نیست جز در گروِ رفتن ما،ماندن ما
هر که در بند زمانه است بماند بی ما هر که پابسته خانه است بماند بی ما
طبلِ راندن زده شد قافله راهی شد و رفت آخرین حرف سپه برق نگاهی شد و رفت
رفت تا دشت،پُر از بانگ دلیران بشود زوزه گرگ،گُم از نعره شیران بشود
رفت تا طعنه زند عشق به سرپنجه مرگ رفت تا پنجه در اندازه،در پنجه مرگ
رفت بر هجمه فرعون زمان نیل شود یورش ابرهه را فوج ابابیل شود
رفت با زنده کند خاطه خیبر را زوزه حارث و مرحب،علمِ حیدر(ع) را
راه این واقعه را دید و به خاطر بسپرد هر که می رفت دو صد قافله دل با خود برد
(وَ اِن یَکاد)ی ز عزیزی به پر شالش بود آنکه میرفت چه دلها که به دنبالش بود
رفت و دیگر نشنیدم بجز سوختنش و ندیدیم بجز سوخته پیرهنش
مرحبا عود صفت سوختنش در میدان وای از عطر دل انگیز درون کفنش
همسرش گفت:برو،منتظرت خواهم ماند رفت و برگشت و ندیدیم،سری بر بدنش
مرحبا بوسه آخر به رخ فرزندش وای از بوسه فرزند به صد پاره تنشآیه خواندیم و دمیدیم که تا برگردد وای از آمدنش،آمدنش،آمدنش
آری آسوده از رفتن او خانه ماست آنکه خوابیده به تابوت رو سرِ شانه ماست
وقت تدفین عزیزان،دل شب غمگین بود عََلَمِ قافله برگرده ما سنگین بود
اینکه بر زیر سر ماست نه بالشت پَر است پیک مرگی است که از تیغ عدو دشنه تر است
تن ما زخمی از دشنه آسودن هاست مقصد ما نه در این بستر فرسودن هاست
چشم کفتار عداوت،به زمین خوردن ماست جمله موجیم که آسودن ما مردن ماست
دم فرو بسته مپرسید چه بر جا مانده است هم چنانت علمی هست که بر پا مانده است
گر چه رفتند ولی قافله راهش بر جاست در دل بیشه کنون برق نگاهش بر پاست
دست داریم و به کف دشنه نداریم چرا؟ آب داریم و لب تشنه نداریم چرا؟
آنکه بر نیزه کند جلوه،سَر ماست،ببین زیر پا نیست،فَرای همه سرهاست،ببین
ای برون رفته از قافله عشق،بیا تو مپرس از ره پُر غائله عشق،بیا
باید این راه پُر از غرش شیران بشود راه،سر مست ز پافنگ دلیران بشود
تا دل راه بداند که هنوزم هستیم باز دستار به سر،بار سفر بر بستیم
هر که در بند زمانه است بماند،بی ما هر که پا بسته خانه است بماند،بی ما
اللهم رزقنی شفاعهٌ الحسین یوم الورود
